Iedere keer als je aan een column mag beginnen is het thema van de maand een belangrijk startpunt. Maar wat als je wilt schrijven over kansen, mogelijkheden, innovatie, inclusieve economie? Wat als je denkt in kansrijk en het thema raakt belastingen en verzekeringen? ‘Ja maar’ en ‘pas op’ als richtinggevers.
Toen ik jaren geleden mijn ontslag indiende en als zelfstanding ondernemer aan de slag ging heb ik mij verbaasd over de blauwe vloedgolf. Ik was en ben fan van het principe ‘blauwe economie’ maar daar had ik toch echt een ander idee bij dan de Apeldoornse Brigade. Een rij blauwe brieven met evenzoveel instructies en verplichtingen. Aangevuld met de verzekeringen van arbeidsongeschiktheid en pensioenen. De gemiddelde starter vlucht weer terug in de armen van de loonslavernij, of uitkering. Of het is een beleidsmatig slimme truck om te kwalificeren wie er echt wil ondernemen.
De afgelopen jaren werd mij wel wat anders duidelijk. Met alleen belastingen worden zaken gefinancierd die de maatschappij nodig heeft en laat liggen. Naast logische zaken als infrastructuur, onderwijs en politiemacht zie je ook miljardenuitgaven aan zorg en arbeidsmarkt ontwikkeling. Juist die laatste twee triggerden mij.
De verzorgingsstaat. Hij is op z’n retour, dat is wel helder. Hij kon ontstaan omdat de onderlinge betrokkenheid langzaam uit de maatschappij verdween. Die laatste ontwikkeling is volgens mij nog niet helemaal tot stilstand gekomen. Getuige het aantal burn-outs, verwarde mannen die de politie bezighouden en het doordraai mechanisme op de arbeidsmarkt. Wat is nu de link met belastingen? Hoe minder wij - als ondernemer - onze verantwoordelijkheid nemen in de zorg voor werknemers, omgeving en de maatschappij, des te meer wij betalen aan belastingen om de problemen op te lossen. Een vrij stupide situatie als je het mij vraagt.
Wij ondernemers zien als ‘kansdenkers’ alleen maar de risico’s van mensen die niet kant en klaar voldoen aan een functiebeschrijving. Vervolgens komen er ambtenaren en hulpverleners -betaald door belastinggeld- naar ons toe om te vragen of wij kansarmen een kans willen geven. De situatie: risicomijders begeleiden de kansarmen. Wil de kansarme zich kunnen ontwikkelen, heeft hij of zij een kansdenker nodig.
Moraal van het verhaal: laten we onze verantwoordelijkheid liggen, dan wordt de belastingdruk alleen maar hoger. Ik roep u als lezer op om als kansdenker te handelen met het argument dat we het risico lopen nog meer belasting te moeten gaan betalen. Die durf ik nog wel even recht te zetten. Ik roep u op om verantwoordelijkheid te nemen voor mens en maatschappij vanuit uw eigenbelang. Laten we uw ideeën en plannen voor nieuwe bedrijven ontwikkelen als leerwerkomgeving waarin mensen zichzelf kunnen ontdekken. Nieuwe economie, nieuwe banen en een behoorlijk risico dat de belastingdruk niet toe zal nemen.